Verhaal van Lut Vettenburg
Carmelina staat me op te wachten aan de deur. Het is wat onwennig. Je zit aan de keukentafel, je kan wel praten, maar niemand verstaat je. Gelukkig brengt een vertaalapp wat soelaas.
Carmelina is koffieproducent. Haar man stierf een twintigtal jaar geleden en 9 van de 10 kinderen verblijven in Amerika. Ze leeft samen met haar zoon, zijn vrouw en kind.
Al snel help ik mee met de dagdagelijkse taken die volledig anders zijn dan wat we gewoon zijn. Tortilla’s maken blijkt een kunst te zijn. De haan slachten liet ik aan haar over, maar hem pluimen deden we samen.
Regenwaterreservoir
De waterbevoorrading is een heel verhaal. Er is geen leidingwater, dus springen ze creatief om met regenwater. Grote vaten in de tuin en op het dak, grote emmers met kraantje in de keuken, emmers voor de wc en douche. Als het regenwater op is, halen ze water in een naburige stad water met de truck.
Samen koffiebonen plukken
Een bezoekje aan een koffieplantage is ook een ervaring. We hebben zelfs samen koffiebonen geplukt. We plukken de kleine, rode bessen een per een. Daarna belanden ze in de pelmachine. En tada, de koffiebonen worden zichtbaar. Die worden te drogen gelegd op grote zeilen op het dak en in de binnenkoer. Het hele dorp ligt er vol van. We draaien de bonen regelmatig om, zodat ze goed drogen. Daarna worden de koffiebonen getest, verpakt en naar een buitenlandse koffiebranderij gestuurd.
Verhaal van Agnes Adams
Ik verblijf bij de familie van Christobalinda, een gezin waar de 3 kleinste kinderen nog thuis wonen. Ik word toegewezen aan de schoondochter, want Christobalinda is verontschuldigd. We maken kennis en gaan naar het feest van het voetbaltornooi. Daar drinken en eten we wat en hangen we wat rond. ’s Avonds rijden we naar ons hotel en ik hoop dat Christobalinda morgen wel thuis is.
Jawel, ze staat me al op te wachten de volgende dag. Na het ontbijt (soep met vlees en tortilla’s) gaan we naar de mis. Christobalinda is daar predikante en één van haar kinderen zingt in het koor. Het is een mooie viering. Na de mis gaan we naar het prachtige kerkhof. De grafstenen zijn kleurig en volop versierd. Bovendien is ieder graf uniek.
Een mooie afsluiter
’s Namiddags sluiten we ons gastverblijf af waarbij alle gastgezinnen en de medewerkers van Acodihue aanwezig zijn. Het is een mooie gelegenheid om respect te tonen voor elkaar en onze emoties te uiten. Ik ben dankbaar dat we zo dicht bij de gastvrouwen en hun gezin mochten komen. En dat allemaal dankzij de goede organisatie van Trias en Acodihue.
